Het leven van een auteur bestaat uit mijlpalen, heb ik gemerkt. Je hebt een idee voor een boek, je werkt het uit, je plant de hoofdstukken en de inhoud, dan begint het schrijven en je kijkt het na. En dan…. dan laat je het los, dan is het klaar om door een ander beoordeeld te worden. Gisteren was weer zo’n mijlpaal, ik heb het manuscript van Wolvenhart opgestuurd naar mijn uitgever. En nu begint weer een periode van onzekerheid, van nagelbijten ook. Zal ze mijn kindje goed genoeg vinden? En zo ja, zal ik veel moeten veranderen? Wat met de cover? Begin ik nu al aan de flaptekst? Stel je voor dat het toch niet goed genoeg is, dan is al dat werk voor niks geweest?
Onzeker? Ja, absoluut! Ik ben nog tamelijk nieuw in dit vak en dat zorgt voor een boel onzekerheid. Ik weet dat ik leuke en spannende verhalen kan bedenken. Maar als je nagaat dat het vorige boek 25 jaar geduurd heeft voor het goed genoeg was, dan snap je dat ik me nu vragen stel. Zal het aanslaan bij de proeflezers? Is het niet te moeilijk voor de lezersgroep waarvoor het geschreven is, het is tenslotte een jeugdboek.
Ik denk dat het goed is als je als auteur een beetje onzeker bent, dat houdt je scherp. Dat zorgt er ook voor dat je je beste werk wil afleveren en dat is alleen maar in het voordeel van de lezers. Hoe dan ook, het worden weer een paar spannende dagen/weken voor ik weet of het goedbevonden wordt of niet. En tot dan kan ik – raar genoeg aan niks nieuws beginnen. Misschien is Diamond Painting wel iets voor mij :p
Bookmarked 
Geef een reactie